ಬೆಳ್ಳಿ ತಂತಿಗಳು

ಕಡು ಕಪ್ಪು ಮೋಡಗಳ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೋಲ್ ಮಿಂಚಿನಂತೆ ಮಿರಮಿರನೆ ಮಿಂಚುತ್ತಿರುವ ಬಿಳಿಯ ಕೂದಲುಗಳು ವಯಸ್ಸಿನ ಓಟವನ್ನು ಒತ್ತಿ ಒತ್ತಿ ಹೇಳುತ್ತಿದೆ. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು… ಈಗಲೂ ತಾಯ ತೆಕ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ತೊದಲು ನುಡಿಯುವ ಮಗುವಾಗಿರಲು ಬಯಸುತ್ತಿದೆ. ಏನನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬದುಕಲ್ಲಿ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಬಿಳಿಕೂದಲನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ.

ಕನ್ನಡಿಯ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಇಣುಕಿಣುಕಿ ನೋಡಿ, ವ್ಯಂಗ್ಯ ನಗುವ ಬೀರಿ, ನನ್ನ ಕೆಣಕುವ ಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ ಈ ಬೆಳ್ಳಿ ತಂತಿಗಳು. ಬಾಲ್ಯದ ನೆನಪುಗಳು ಇನ್ನೂ ಹಸಿಯಾಗಿ ಇದ್ದಂತಿದೆ, ಆದರೆ ಆಗಲೇ ಮಧ್ಯವಯಸ್ಸು ದಾಟಿಯಾಗಿದೆ. ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಸಾಧಿಸಿದ್ದು ಏನು ಇಲ್ಲ ಎಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಬೆಳ್ಳಿ ಕೂದಲುಗಳು ನನ್ನನ್ನು ಬಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿದಂತಿದೆ.

ಇಷ್ಟು ದಿನ ಬೆತ್ತಲ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಮುಖಕ್ಕೆ ಬಣ್ಣ ಹಚ್ಚಿ ಮಾರುವೇಷದಲ್ಲಿ ಬದುಕ್ಕಿದ್ದಾಯಿತು, ಇನ್ಮುಂದೆ ಕೂದಲಿಗೆ ಬಣ್ಣ. ಹೀಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಳಿದುಕೊಂಡು, ಬಳಿಸಿಕೊಂಡು, ಮತ್ತೊಬ್ಬರಿಗೆ ಹಚ್ಚುವುದರಲ್ಲಿ ಜೀವನದ ಅಮೂಲ್ಯ ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆದಿದ್ದಾಯಿತು. ಬಾಹ್ಯಸೌಂದರ್ಯ ಸುಕ್ಕಾದರೂ, ಅಂತರಂಗ ತುಕ್ಕು ಹಿಡಿಯಲು ಎಂದೂ ಬಿಡಬಾರದು. ಇನ್ನಾದರು ಸಾರ್ಥಕತೆಯ ಸಂತಸದ, ಸತ್ವಭರಿತ ಸಮಯಕ್ಕಾಗಿ ಸೆಣೆಸಾಡುವೆ.