ಸಕಲೇಶಪುರ ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣ, ಮುಂಗಾರಿನ ಒಂದು ಮುಂಜಾವು, ಮತ್ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಪ್ರೇಮ ಕಥೆಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಲು ಸಿದ್ಧವಾದಂತಿತ್ತು. ಸಮಯ ಬೆಳಗ್ಗೆ 8ರ ಆಸು ಪಾಸು. ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣದ ತುಂಬಾ ಜನಜಂಗುಳಿಯ ಗದ್ದಲ, ರೈಲಿನ ಸದ್ದು, ಹೊಗೆ ಇದರ ಮಧ್ಯೆ ತುಂತುರಿನ ಹಾಡು.

ಟ್ರೈನಿನ ಸಮಯಕ್ಕಿಂತ ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಸ್ಟೇಷನ್ ತಲುಪಿದ ‘ಋತ್ವಿಕ್’ ನಿಲ್ದಾಣದ ಬೆಂಚಿನ ಮೇಲೆ ಹೇಗೋ ಜಾಗ ಹುಡುಕಿ ಕುಳಿತ. ಮೂಲತಃ ಬೆಂಗಳೂರಿನವನಾದ ಋತ್ವಿಕ್ ಒಬ್ಬ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಕಲಾವಿದನಾಗಿದ್ದನು. ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ಸಕಲೇಶಪುರಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದ. ಅವನು ಕುಂತಲ್ಲಿ ನಿಂತಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಯಾವುದೋ ಬೇಡದ ಆಲೋಚನೆಗಳಿಗೆ ತನ್ನನ್ನು ಒಗ್ಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಬದಲು ಸದಾ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಪ್ರತಿ ಬದಲಾವಣೆ, ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ನೈಜ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಮನದಾಳದ ಪಟದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸಿ, ಮುದ್ರಿಸುವ ತವಕದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದ. ಹಾಗಾಗಿ ಋತ್ವಿಕ್ ತನ್ನದೇ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಮುಳುಗಿ, ಮಳೆ, ಹೊಗೆ, ರೈಲು ಎಲ್ಲವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಋತ್ವಿಕ್ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದವರೊಬ್ಬರು ಎದ್ದು ಹೋದಾಗ ಆ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಮೀನಾ ಬಂದು ಕುಳಿತಳು. ಮೀನಾ ಮೂಲತಃ ಸಕಲೇಶಪುರದವಳು MBA. ಮಾರ್ಕೆಟಿಂಗ್ ವ್ಯಾಸಂಗ ಮುಗಿಸಿದ್ದಳು. ಕೆಲಸದ ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ನಿಮಿತ್ತ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದಳು.

ಮೀನಾಳ ಕಣ್ಣು ರೈಲ್ವೆ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿನ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಮಾತಿನ ಚಾಕಚಕ್ಯತೆಯಿಂದ ಚಹಾ ಮಾರುತ್ತಿದ್ದ ದೃಶ್ಯದಲ್ಲಿ ತಲ್ಲಿನವಾಗಿತ್ತು. Experience ಎನ್ನುವುದು MBA, marketing course, ಎಲ್ಲವನ್ನು ಮೀರಿಸಿದ್ದು ಎಂದು ಮನದೊಳಗೆ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತಿರುವ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಮೀನಾಳ ಗೆಳತಿ ಮೀನಾಗೆ ಫೋನಾಯಿಸಿದಳು.

“ಹಲೋ.. ಮೀನಾ, ನಾನು ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಹೊರಟೆ, ರೂಮ್ ಕೀ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರ ಹತ್ರ ಕೊಡ್ತೀನಿ. ಹೇಗೂ ನಿನ್ನ ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ಇರೋದು, ನಾಳೆ ತಾನೇ ಇವತ್ತು ನೀನು ರೂಮಲ್ಲೇ ರೆಸ್ಟ್ ಮಾಡು, ಸಂಜೆ ಸಿಕ್ತೀನಿ.”

ಮೀನಾ ದುಃಖದ ದನಿಯಲ್ಲಿ…. “ಸುಮಾ.. ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ಅಟೆಂಡ್ ಮಾಡೋದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಅನಾರೋಗ್ಯದ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ರೆಸ್ಟ್ ಕೊಟ್ಟು, ತಮ್ಮನ ಓದಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ತಗೊಳೋಣ ಅಂದ್ರೆ ಎಲ್ಲೂ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ತಿಲ್ಲ ಕಣೆ.”

“ಹೇ come on ಮೀನಾ.. ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಟೈಮ್ ಬರಬೇಕು ಅಲ್ಲಿ ತನಕ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡು ಅಳ್ಬೇಡ ಈ ಸಲ ಪಕ್ಕಾ ಕೆಲಸ ಸಿಗುತ್ತೆ. ಸಂಜೆ ಬರ್ತಿಯಲ್ಲ. ಆಗ ಮಾತಾಡೋಣ. ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಲೇಟ್ ಆಯ್ತು. ಬಾಯ್.” ಅಂತ ಸುಮ ಫೋನ್ ಇಟ್ಟಳು.

ಮೀನಾ ದೀರ್ಘ ಉಸಿರು ಒಳ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು, ಕಣ್ಣು ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಫೋನ್ ನ ಬ್ಯಾಗಲ್ಲಿಟ್ಲು.

ಪಕ್ಕದವರ ಫೋನ್ ಕಾನ್ವರ್ಸೇಷನ್ ಕೇಳೋ ಇಂಟರೆಸ್ಟ್ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ತುಂಬಾ ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದಿದ್ದರಿಂದ ಮೀನಾ ಮಾತು ಋತ್ವಿಕ್ ಕಿವಿಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿ ತನಕ ಇನ್ನೊಂದು ದಿಕ್ಕು ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದ ಅವನ ಮುಖ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡೋ ಭಾವದಲ್ಲಿ ಮೀನಾ ಕಡೆ ತಿರುಗಿಸಿದ. ಆದರೆ ಅವಳ ಮುಖ ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಋತ್ವಿಕ್ ಮುಖ ಅನುಕಂಪದ ಭಾವದಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಗಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ, ಸಂತೋಷ, ಗೊಂದಲ ಮಿಶ್ರಿತ ಭಾವಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿತು.

ಇದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಇದು ನಿಜಾನಾ? ಇದು ಭ್ರಮೆನಾ? ಹೀಗೆ ಸಾವಿರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆ ಋತ್ವಿಕ್ ನ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಸಾಗರದ ಅಲೆಗಳಂತೆ ಬಂದು ಅಪ್ಪಳಿಸಿತು.

ಅಪರಿಚಿತಳೊಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಗೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ಶುರು ಮಾಡುವುದು ಎನ್ನುವ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಕೂಡ ಅವನೊಳಗಿನ ಭಾವೋದ್ವೇಗ ಅವಕಾಶ ಕೊಡಲೇ ಇಲ್ಲ ತಕ್ಷಣವೇ,

“ನೀವು ಸಕಲೇಶಪುರದವರಾ? ನನ್ನನ್ನು ಹಿಂದೆಂದಾದರೂ ಭೇಟಿಯಾಗಿದ್ದೀರಾ? ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ನಿಮಗಿದೆಯಾ? ನೋಡಿದ ನೆನಪು??”…

ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಮೀನಾ ಯಾವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೂ ಉತ್ತರಿಸದೆ, ಇವನ್ಯಾರು ಅಪರಿಚಿತ ಈ ತರಹ ನನ್ನನ್ನು ಯಾಕೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸುತ್ತಿರುವನು ಎನ್ನುವ ಭಾವದಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಾ, ಬಹುಶಃ ನಾನು ಫೋನ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹುಡುಗಿ ಬೇಜಾರಾಗಿದ್ದಾಳೆ, ಇದೇ ಸಮಯ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಹೀರೊ ಆಗೋ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು ಅಂತ ಅವಳ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದ್ರೂ, ಮನಸ್ಸು ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕಣ್ಣು ಸೇರಿಸುವ ತುಡಿತದಲ್ಲಿತ್ತು.

“ದಯವಿಟ್ಟು ಹೇಳಿ ನೀವು ಈ ಹಿಂದೆ ನನ್ನನ್ನ ಎಲ್ಲಾದರೂ ನೋಡಿದ ನೆನಪು ಇದೆಯಾ. ನನಗಂತೂ ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಭೇಟಿಯಾದ ನೆನಪಿಲ್ಲ”. ಎಂದು ಋತ್ವಿಕ್ ಉದ್ವೇಗದಿಂದ ನುಡಿದ.

ಮನಸ್ಸಿನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಬಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬುದ್ಧಿಯ ಮಾತಿನಂತೆ ಮೀನಾ ಸಿಟ್ಟಿನ ದನಿಯಿಂದ “ನೀವು ಯಾರು ಅಂತಾನೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ನನಗೆ. ನಿಮ್ಮ ಪರಿಚಯ ಇಲ್ಲ. please don’t disturb me” ಎಂದು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿಂದ ಮುಖ ತಿರುಗಿಸಿದಳು.

ಅಯ್ಯೋ ನನ್ನ ಪರಿಚಯನೇ ಹೇಳಿಲ್ವಲ್ಲ! ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾದ ವಿಚಾರ ಹೇಳಿದೆ ಇವಳನ್ನು ಪೀಡಿಸ್ತಿದೀನಲ್ಲ… ನನ್ ಬುದ್ದಿಗಿಷ್ಟು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ..

“Hi I’m ritvik. ನಾನೊಬ್ಬ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಕಲಾವಿದ. ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುವುದು ನನ್ನ ಹವ್ಯಾಸ, ಪ್ರೊಫೆಶನ್ ಕೂಡ. ಎರಡು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಚಿತ್ರಕಲಾ ಪರಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಚಿತ್ರಕಲಾ ಸ್ಪರ್ಧೆ ಇತ್ತು. ಅಂದಿನ ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ವಿಷಯ “ನನ್ನಾಕೆ .” ಅಂದು ನಾನು ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ, ಕನಸಿನ ನನ್ನಾಕೆಯ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿದ್ದೆ. ಅದು ಅಂದಿನ ಸ್ಪರ್ಧೆಯ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಶಂಸೆಗೆ ಭಾಜೀನವಾಗಿತ್ತು. ಅಂದು ಬಿಡಿಸಿದ ಆ ಚಿತ್ರ ಇಂದು ಕೂಡ ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಕಟ್ಟಿದಂತಿದೆ. ಅದೇ ಕಣ್ಣು, ಅದೇ ಮೂಗು, ಅದೇ ನಗು.. ಹೌದು ಆ ನನ್ನ ಕಲ್ಪನಾ ಚಿತ್ರ ನಿಮ್ಮದೇ ಪಡಿಯಚ್ಚಿನಂತಿದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಈ ಹಿಂದೆ ನಿಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಭೇಟಿಯಾಗಿತ್ತಾ?

ಇವನು ಹೇಳುವ ಇದ್ಯಾವ ವಿಷಯವನ್ನ ನಂಬಲಾಗದ ಮೀನಾ.. “Please.. I really don’t know about you. please don’t disturb me.”

ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಏನು ತೋಚದ ಋತ್ವಿಕ್ “I’m sorry ನಿಮಗೆ hurt ಮಾಡಿದ್ರೆ”.

“ಹಾಗೆ, sorry once again. ಯಾಕೆಂದ್ರೆ ಮಿಸ್ ಆಗಿ ನಿಮ್ Phone conversation ನನ್ನ ಕಿವಿಗ್ ಬಿತ್ತು. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ಒಂದು ಮಾತು ಹೇಳ್ತೀನಿ, ನೀವು ಯಾವತ್ತು ಲೈಫಲ್ಲಿ ಹೋಪ್ಸ್ ಕಳ್ಕೋಬೇಡಿ. ನಿಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶ, ಮಾಡಬೇಕಾದ ಪ್ರಯತ್ನದ ದಿಕ್ಕು ಸರಿ ಇದ್ರೆ ಖಂಡಿತ ನೀವು ಅನ್ಕೊಂಡಿರೋದನ್ನ ಸಾಧಿಸ್ತೀರಾ. All the best”.

ಇಷ್ಟು ಹೇಳಿ ಆಗಷ್ಟೇ ಬಂದು ನಿಂತ ರೈಲಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಬೋಗಿಯನ್ನೇರಿ ಕುಳಿತ.

ಈ ಎಲ್ಲಾ ಮಾತುಗಳ ಗುಂಗನ್ನು ತಲೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಮೀನ ಕೂಡ ತನ್ನ ಬೋಗಿ ಏರಿದಳು. ತನ್ನ ಸೀಟ್ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ಮೇಲೂ ಕೂಡ ಋತ್ವಿಕ್ ಆಡಿದ ಮಾತುಗಳೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪ್ರತಿಧ್ವನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ಆಡಿದ ಮಾತು ಸತ್ಯ ಇರಬಹುದಾ? ಹಾಗಾಗಲು ಸಾಧ್ಯನಾ? ಎಂದೆಲ್ಲ ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಫೋನ್ ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡು Instagram ನೋಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದಳು. ಆಗಲೂ ಅವಳೊಳಗಿನ ಗೊಂದಲ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ತಕ್ಷಣ ಅವಳಿಗೊಂದು ಯೋಚನೆ ಬಂತು. Instagram ನಲ್ಲಿ Rithvik artist ಅಂತ ಸರ್ಚ್ ಮಾಡಿದ್ಲು. ಆಗ ಅವಳಿಗೆ ಋತ್ವಿಕ್ ಅಕೌಂಟ್ ಸಿಕ್ಕಿ, ಓಪನ್ ಮಾಡಿದ್ಲು ಅವನ ಪೇಜಿನಲ್ಲಿನ ಒಂದೊಂದು ಅವನು ಬಿಡಿಸಿದ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಿ ಮೂಕ ವಿಸ್ಮಿತಳಾದಳು. ಛೇ!! ಎಷ್ಟು ನೈಜವಾಗಿ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸಿದ್ದಾನೆ! ಇಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಆರ್ಟಿಸ್ಟ್ ಅನ್ನು ನಾನು ತಪ್ಪು ಗ್ರಹಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದೆ ದುರಹಂಕಾರ ಮೆರೆದೆ ಎಂದು ಮನದಲ್ಲೇ ಮರುಗಿದಳು.

Scroll ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಆ ಒಂದು ಚಿತ್ರ ನೋಡಿದ ಕೂಡಲೇ ಮೀನಾ ಬೆರಳು ಸ್ತಬ್ಧವಾಯಿತು. ಎದೆ ಬಡಿತ ಜೋರಾಯ್ತು. ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯದ ಭಾವ ಹೊಮ್ಮಿತು. ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ ಈ ಚಿತ್ರ?? ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ನನ್ನನ್ನೇ ಹೋಲುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ!! ತಕ್ಷಣ ದಿನಾಂಕ ಪರಿಶೀಲನೆ ಮಾಡಿದಳು. ಅದು ಎರಡು ವರ್ಷದ ಹಿಂದಿನ ಚಿತ್ರವಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಿ ಬಿಡಿಸಿರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ಬಳಕೆ ಮಾಡಲು ಶುರು ಮಾಡಿ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿ ಆರು ತಿಂಗಳಾಗಿರಬಹುದಷ್ಟೇ. ಹಾಗಂತ ನಾನೆಂದೂ ಇವರನ್ನ ಭೇಟಿಯಾದ ನೆನಪೂ ಇಲ್ಲ. ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಅವರನ್ನು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಭೇಟಿ ಆಗಬೇಕಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತಳು.

ಅದೇ ಟ್ರೈನ್ ಪಕ್ಕದ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಋತ್ವಿಕ್, ಮೀನಾ ಳದ್ದೇ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ಛೇ! ನನ್ನ ಅನುಭವವನ್ನು ಅವಳಲ್ಲಿ ಸರಿಯಾಗಿ ತಲುಪಿಸಲು ಆಗಲೇ ಇಲ್ವಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕಲ್ಪನೆಯ ನನ್ನಾಕೆಯ ಚಿತ್ರ ಇಷ್ಟೊಂದು ಹೋಲಿಕೆಗೆ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ಇವಳೇ ನನ್ನ ಭವಿಷ್ಯದ ನನ್ನಾಕೆ ಆಗಿರಬಹುದೇ? ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಪ್ರಯಾಣ ಮುಂದುವರೆದಿಸಿದ.

ಕಿಟಕಿಯ ಹೊರಗಡೆ ಮುಂಗಾರು ಮಳೆ, ಹೊಲಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಷ್ಟೇ ಬಿತ್ತುತ್ತಿದ್ದ ಬಿತ್ತನೆ, ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಒಂದೇ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಋತ್ವಿಕ್, ಮೀನಾಳ ಭಾವ ಮೇಳಕ್ಕೆ ಸಾಥ್ ನೀಡಿತು. ಇಬ್ಬರೂ ಭಾವ ಲೋಕದ ಪಯಣದೊಂದಿಗೆ ಸ್ಟೇಷನ್ನಲ್ಲಿ ಇಳಿದರು. ಬೋಗಿಯಿಂದ ಇಳಿದೊಡನೆ ಮತ್ತೆ ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ಎದುರಾದರು. ಈ ಬಾರಿ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಇದು ಆಕಸ್ಮಿಕವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿತ್ತು. ರೈಲು, ಜನಜುಂಗುಳಿ ಎಲ್ಲದರ ಸದ್ದು ಕ್ಷಣಕಾಲ ಸ್ಥಗಿತವಾಗಿತ್ತು. ಇಬ್ಬರು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡಿ, ಅವರೆಲ್ಲಾ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ಉತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡರು.